Flōrentīna puella tot persevērāns erat ut, quaerēns līneam margarītārum (cāsū ab amīcā dēmissam), in puteum altum dēsiluit et paene āere dēficientī mersit. Ea līneam autem amīcae suae in hōc modō recēpit. Fāma illī factī per tōtum oppidum dīvulgāta est.

Quōdam nocte hibernō, Flōrentīna domī apud fenestram sedēbat lībāns pōtum socolātae calidae, cum cicōnia alba ad fenestram volāret. Ānulum portābat in rostrō suō et, illō in līmine fenestrae dēpositō, cicōnia in caelum noctis rēgressa est. Flōrentīna fenestram aperuit, ānulum cēpit, et nōn longum tempus erat priusquam in digitō posuit. Quō factō, puella subitō ēvānuit.

Ea sē invēnit in magnō conclāvī parietibus saxeīs, quī multum pluteōrum lagoenīs plēnīs mīrōrum chēmicōrum habēbant. Vitrum fractum erat in solō, quasi aliquae calamitās hīc fuisset. Per fenestram sōlam ventus frīgidus flābat, et in mediō conclāvis cortīna ferrea erat in quā liquidum viride bulliēbat.

Flōrentīna prīmō stupefacta animum cōgitātiōnemque collēgit, liquidum in cortīnā intuēns. “Cuius est hic ānulus?” susurrāvit et, ēn, imāgō aliquius feminae, rubrīs capillīs, in liquidō statim fōrmavīt. “Mīrābile vīsū!” putāvit puella attonita. Deinde “Ubi,” inquit clārē, “iam est haec fēmina?” At imāgō mūtāvit in fōrmam eaedem cicōniae, quae anteā ānulum tulerat. Intereā cicōnia ipsa in fenestram pervēnerat in quā omnia spectāns stābat.

Flōrentīnae vidētur fortasse fēminam rubrīs capillīs strīgam esset quae cāsū sē in fōrmam cortīnam mūtāvisset. Puella cortīnae “Fecistīne hoc,” inquit, “ad ipsam?” Cortīna nihil dīxit, sed lentē semel adnuit. Quid faceret puella nōn habuit et, cum in cōgitātiōne distractā ānulum remōverit, Flōrentīna rūrsus ēvānuit subitōque domī reversa est. Mox puella callidissima haec didicit: Cum ānulum imposuerit, in conclāve strīgae transportāta sit; cum remōverit, ea appāruerit in hunc locum quod in mente proximē habuisset.

In oppidulō vīcīnō erat magus acerrimus quī numquam cum quōquam dīcere voluit. Posterō diē, Flōrentīna ad hoc oppidulum ambulāvit atque hunc magum accessit. “Ignōsce mihi, obsecrō, sed sī homō in fōrmam cuiusdam animālis transformētur, quomodō tāle incantāmentum retexerētur?” At magus: “Tantum ūna via est: Auctōrem ipsum illae magicae interficere. Iam abī aut ego tē in rānam mūtābō!”

Flōrentīna tristissima ad domum rediit, nesciēns quid iam faceret, sed subitō consilium cēpit et ānulum in digitō rursus posuit. In conclāvī reveniēns, Flōrentīna rēctē ad cortīnam iit et clāmāvit “Demonstrā mihi aliquid quod vītam mortuīs reddere potest!” Hīs verbīs dictīs, imāgō in liquidō viride orta est dē amulētō pendentī in aliquō locō tenebrīs plēnō. Puella temerāria hunc locum in mente tenēbat ānulumque remōvit, et apud amulētum transportāta est. Citō amulētum cēpit ānulumque in digitō reddit. Fēlīciter, puella in conclāve strīgae cum amulētō reversa est.

Quōdam diē posteā, puella piscēs venēnātōs cicōniae obtulit et hōc modō eam interfēcit. Incantāmentō sīc retextō, cicōnia in fēminam mortuam capillīs rubrīs transformāvit et Flōrentīna amulētum in collō eius posuit. Amulētum cum lūce ardēre coepit et fēmina oculōs suōs aperuit! Ob tristitiam et laetitiam ambās plōrāns, fēmina bracchia sua circum puellam iēcit grātiāsque multum eī ēgit. Deinde puella ad strīgam: “Cur mihi et nōn aliō hominī ānulum dedistī?” At cui fēmina subrīdēns: “Putābam, sī haec puella prō līneā aliēnā in puteō dēsiluerit, quid nōn temptāret ut hominem servāret?”

Intereā alicubi Orcī, Plūtō Proserpinae: “Corculum meum, ubi est illud amulētum? Movistīne id rūrsus?”