Τις τελευταίες μέρες της την είχε περάσει άνετα, τις ώρες χύθηκαν πλούσιες και ικανοποιητικές, σαν ελαιόλαδο. Η έντονη επιθυμία που πριν την έχει κυριέψει τώρα είχε ελαττωθεί. Θυμήθηκε πώς την έχει πιέσει, όλες τις αμέτρητες φορές που συλλογιζότανε,

 -       Ναι, να φύγει ναι, αλλά για πού; 

Τώρα ένιωσε κάτι άλλο, κάτι σαν ένα βάλσαμο το οποίο κατεύνασε την θύελλα που πάντα είχε απειλήσει να γκρεμίσει όλα. Πρόσφατα, είχε την λαχτάρα να δημιουργεί και αυτό το ξελόγιασμα της οδήγησε βήμα βήμα γύρω από την πόλη με την βοήθεια από ένας τσαλακωμένος χάρτης. Mέσα στα χεριά της ένα σημειωματάριο και μια φωτογραφική μηχανή ήταν έτοιμοι να σκιαγραφήσουν τις φευγαλέες στιγμές που είδε. 

 Ένα ανάμελο απόγευμα, βρέθηκε στο παλιό επίνειο της κωμόπολης. Περιπλανήθηκε κατά μήκος στην προκυμαία, που υπήρξανε τις αγαλματένιες βίλες. Ήταν μόνη της, με εξαίρεση από τα θαλασσοπούλια και μερικές γάτες που λιαστήκανε χαλαρές. Ολόγυρά η αλμυρόγλυκη θαλάσσια αύρα φύσηξε. Ξαφνικά, παρατήρησε ένα παλάτι με την πόρτα του μισάνοιχτο. Το πλησίασε και φώναξε, αλλά δεν άκουσε τίποτα. Άρχισε να ανησυχήσει και μπήκε στο χολ. Είδε ένα όβαλ μαρμάρινο τραπεζάκι στολισμένα με ένα ορειχάλκινος βαζο πάνω του, ξέχειλο με φρέσκα πλουμέρια λουλούδια. 

 -           Κάποιος πρέπει να είναι εδώ... 

Η ευωδιά από τα αρωματικά άνθη γέμισε της αέρας και την προκάλεσε μέσα.