Olim navegābat in mare quod nunc mediterraneō dicitur vir Graecus, nomine Arīon. Quoniam valdē dīves vir erat Arīōn, sēcum ferēbat divītiās, cum praedōnēs nōn procul ab eō essent. Et sīcut dīcit lex murphiēnsis: “sī aliquid malē fierī potest, ita factūrum est”. Paulō post praedōnēs coepērunt eum sequī, ut eum necaret ac dīvitiās eius raperet. Consīliō praedōnum cognōtō, Arīon eīs postulāvit, ut sibi parcerent, dicēns ‘sē omnēs dīvitiās eīs datūrum esse ut reverteret in patriam’. Nautae dīvitiās eius accēpērunt, sed eī imperāvērunt, ut in mare dēsilīret! Cum scīret vitam suam perfetam esse, Arīon nautīs ōrāvit, ut sibi licērent vestēs ornātās induere et postrēma carmen canere. Ita nautae eī permīsērunt. Arīōn igitur cēpit fidēs suās, stetit in summā nāvis puppe et clarā voce fidibusque canere coepit. Sed sīcut faciēbat Orphēus, Arīōn tam bene canēbat ut bestiae ferrae oblīvīscerentur natūrā suā et ad sē accēderent. Post autem finem carminis, Arīōn sē iēcit in mare.

Statim tamen Arīon servātus est delphīnō, quī eum vēxit in lītore Corinthī. Cum pervēnit Arīon adiit Rēgem Periandrum, amīcum suum, eīque narrāvit omnia quod acciderat. Cum amīcus esset, Regem nōn crēdidit eī, quod Arīon narrāverat. Rēx igitur eum dīmīsit.

Cum ambulābat in lītorem, Periander vīdit praedōnēs – quī ispī nautae erant – Corinthum pervenientēs eīsque interrogāvit ‘num vīdissent alibi amīcum suum Arīonem’. Illī virī rēgī respondērunt ‘sē Arīonem ad Italiam euntem, ut maiōrem pecūniam faceat, vīdisse’. Cum haec falsa narrābant praedōnēs, Arīon ante eōs appāruit. Cum sē excusāre nōn posserent, omnia mala quae Arīonī fecerant cōnfessī sunt.

Fābulae mōrālis – ubi anima, ibi spēs