Μερικές μέρες πριν, άνοιξα ένα βιβλίο μου με ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη και έπεσα πάνω σε αυτό το ποίημα. Eπιχείρησα να το μεταφράσω. Χριστός Ανέστη!

Ο Χριστός Γίνεται Τριάντα Χρονών

Βγήκε και στάθηκε στο κατώφλι. Ήταν η ώρα του να φύγει.

Αλλά, για πού; Σαν άνθρωπος είχε το φόβο μη δε γίνει πιστευτός.

Σαν Θεός φοβόταν μήπως δεν τον καταλάβουν. Τι έπρεπε να πράξει;

Θυμήθηκε τότε τα ζώα, τα ροκανίδια, τα παιδιά, την έρημο της Γαλιλαίας, των φτωχών το δείπνο, "όχι, όχι δικαιοσύνη", σκέφτηκε, "ούτε επιείκεια -- κατι περισσότερο", κι όπως έκανε το πρώτο βήμα οι αιώνες πήδησαν έξω άπ' την Ίστορία

κι έμεινε ο χρόνος άδειος, καθώς πήγαινε κιόλας πρός τις στάμνες της Κανά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Christ, Upon Turning Thirty

He came out and stood in the doorway. It was his time to leave.

But, for where? As a human being he had the fear of not being believed.

As God, he feared they might not understand him. What must he do?

He remembered then the animals, the wood shavings, the children, the desert of Galilee, the dinner of the poor, "no, no justice", he thought, "neither leniency - something much more", and as he took the first step the ages leapt out of History.

and time remained empty, already running as it was towards the ewers of Cana.