In animō habēbam versūs scrībere, nec autem veniunt ad mentem verba hexametrīs idōnea, nec pentametrīs, nē undēnīs quidem syllabārum. Immō tot verba fluunt in mente, tantus vidētur numerus eōrum! Sed cum eīs formam versūs dare cōnor, jam dēsunt!

Ō verba fugitīva, quō ītis? Sequiminī, quaesō, calamum meum chartaeque adhaerēte! Pulchra scīlicet eritis sī meīs praeceptīs parueritis!

Nōn parent.

Rēs jam sē ita habet: cum nōn possim verba versibus scrībere, solūtā orātiōne ea ēduntur. Et argūmentum ipsum, rē vērā, mutātum est: prīmum statueram fābulās pulchrās ac rēs gestās nārrāre, sed verbīs sublātīs nunc dē scrībendō scrībō - vel potius dē nōn scrībendō!

Aequō animō autem haec accipiāmus, et bonī aestimēmus, nam saltem exercēmus litterīs scrībendīs. Cēterum spērō haec sīc scrīpta nōnnūllīs rīsum mōtūra.