Οι ακτίνοι φωτός εμφανιστήκανε μέσα από το παράθυρα, και ξύπνησε νυσταγμένα.  

Οι άλλοι επιβάτες έτρεχαν πέρα-δώθε, πήραν τις βαλίτσες τους και ετοιμάστηκαννα κατέβηκαν από το τρένο. Άρπαξε βιαστικά τα πράγματα της και πάτησε κάτω στην αποβάθρα. Το σταθμό ήταν μεγαλόπρεπο και σπηλαιώδο και καθώς πέρασε προς τον έξοδος, ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει με προσδοκία μέσα στην κοιλότητα του θώρακα της.

 Ήρθε στην μια πολύβουη πιάτσα περικυκλωμένη με συμπαθητικά καφενεία, και με ένα αστραφτερά σιντριβάνι που κελάρυζε στο κέντρο. Πήρε τον ανηφορικό δρόμο προς την πάνω πόλη όπου είχε νοικιάζει ένα διαμέρισμα, και προχώρησε αργά, ατένισε ασκαρδαμυκτί, και ρούφηξε αχόρταγα κάθε νέα εντύπωση: τα ζεστά, κρεμώδη χρώματα τους τοίχους – κοραλλί ροζ, κόκκινο-βυσσινί και γλυκιά ώχρα · η μελωδική φλυαρία που κουδούνισε από τα παράθυρα πάνω της και από τις πόρτες των μαγαζιών · η έντονη μυρωδιά εσπεριδοειδών των λεμονιών και το δελεαστικό άρωμα των γλυκασμών από ένα ζαχαροπλαστείο. Ήταν σαν είχε διαπιστώνει ότι όλα αυτά που αισθανόταν πριν ήταν ανούσιο. Μόλις τώρα είχε μάθει πως να γεύεται την υπερχειλισμένη ζωή όλο γύρω της.  

Τελικά, έφτασε στην διαμέρισμα, το καινούριο της σπίτι και μια αρχή σαν μια ζεστή αγκάλη.    

~~~~~~~~~~

[Φωτογραφία: Έλλη Καπαϊτζή (1909-1980), Πλατεία]