Senātor ille vix quidquam nisi amīcōrum consiliīs frētus prōpōnere solēbat. Sciēbat, sī suāsisset ut agrī plēbēī darentur, plūribus sē hominibus grātum fore. Sed metuēbat, sī ispe sōlus dīxisset, nē onus ēventūs consiliī ferret. Sī male ēvenīret, eum omnēs reprehenderent. solēbat igitur affirmāre sē hanc sententiam sōlum postquam longās cum amīcīs sermōnēs habuisset dīxisse. ‘sī quis,’ āiēbat, ‘multum ā meā discrepet sententiā, ab amīcōrum quoque sententiā dissidat.’ hōc in modō spērābat fore ut nēmō sē dē levitāte accūsāre posset.