ภาษาหลักของผมคือภาษาญี่ปุ่น แต่ผมก็พูดภาษาอังกฤษกับภาษาไทยได้ด้วย ผมคิดว่าหลายๆคนที่พูดได้หลายภาษาน่าจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีมันเหมือนว่าเวลาใช้แต่ละภาษา บุคลิกหรือความคิดของเราก็เปลี่ยนไปด้วย

ทุกวันนี้ผมใช้ภาษาญี่ปุ่นกับภาษาอังกฤษในการทำงานและแสดงตัวตนแต่รู้สึกว่าผมกับภาษาไทยเริ่มห่างเหินกันไปบ้างแล้วผมคิดว่าตัวตนของผมที่พูดภาษาไทยคงกำลังเหงาอยู่แน่ๆผมเองก็อยากเจอเขาอีกครั้ง

ตัวผมที่พูดภาษาไทยมักจะร่าเริง สดใสและไม่ค่อยซีเรียส ผมอยากกลับไปสัมผัสค่ำคืนฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวในชนบทของไทยนั่งอยู่ที่ร้านอาหารข้างทางปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆกับเขาอีกครั้งผมเลยเขียนไดอารี่นี้ขึ้นมา