Temat swobody jest bardzo podobny do tematu miłości. Przyczyna jest ta sama — każdy rozumie i ma własne sensy i pojęcia, związane z tym słowem. Tak jak kryterium miłości jest fundamentalnym w naszej kulturze we wszystkim, co dotyczy stosunków w parach. Tak samo kryterium swobody jest jądrem w samorealizacji oraz w stosunkach społecznych. Dzisiaj chciałbym dotknąć swobody indywidualnej i wszystkiego, co swoboda przynosi i wymaga od nas. Akurat dziś wyjaśniałem prawie dorosłej córce, że są "swoboda od" i "swoboda dla". O tej drugiej chcę trochę pomyśleć.

Wolą losu (lub własnymi czynnościami) jestem bliżej i bliżej ku momentowi, kiedy będę w swobodnym stanie. Już teraz odczuwam oddech tej pustki i to jest bardzo dyskomfortowe. Wszak łatwo żyć kierując się warunkami. Reagujesz na zewnętrze wpływy, wydarzenia i ludzi, jakkolwiek zorganizujesz własne życie, żeby pomniejszyć negatywne rzeczy oraz utrzymać przyjemne i tyle. Jednakże teraz ta pustka z wielkim stopniem swobody nadchodzi bliżej i bliżej. Co będę z nią robił?

Z jednej strony, jest lekkie i przyjemne rozwiązanie — połączyć swoje życie z kochanym człowiekiem i razem zacząć budować i rozwiązywać cały stos przyjemnych i smutnych problemów, celów i emocji. To jest bardzo łatwa i kusząca ścieżka, pełna szczęścia, radości, rozczarowania i bólu. Jednak ma trudność — wymagane jest nie tylko obecność kochanej osoby, a również jej chęć powiązać swoje życie z twoim. Niektórym to się daje lekko, innym — nie.

To oznacza, że pozostała mi tylko "czerwona pigułka" - męczące poszukiwanie siebie "od zera". Co chcę robić? Jak chcę żyć? Jakim sensem chcę napełnić własne życie? W tej chwili mam tylko dwie wskazówki. Albo muszę odważyć się na znaczne poświęcenie i iść drogą pomocy innym ludziom. Tylko ta droga jest trudna, przerażająca, zbyt odpowiedzialna. Będzie wstyd z tej drogi zejść ... Albo szukać sobie w wygodniej i ciekawej społecznej czynności — wolontariacie, nauczeniu, wsparcie — we wszystkim, co przynosi do mnie zadowolenie i satysfakcję.

Hm, cóż. To znaczy — naprzód — w pustkę! Przepraszam, chciałem powiedzieć — w kierunku swobody. Hi-hi. Och ...