Rydw i wedi bod yn darllen y llyfr Y Dechreuad Drwg, y rhan gyntaf o Cyfres o Ddigwyddiadau Anffodus.

Gwnes i caru'r llyfrau hwn yn fy mhlentyndod - fel plentyn anabl, deallais i'r teimlad pan wnaeth yr oedolion yn fy mywyd ddim gwrando ar fy mhoen a fy nhrafferthion. Roedd popeth yn perffaith, gweld, a doeddwn i jyst ddim yn "ceisio'n galed digon." Ond bob dydd roedd fy nghorff a fy ymennydd yn ymladd erbyn fi.

Nawr fel oedolyn, rydw i'n teimlo bod fy safbwynt ar y llyfr wedi newid. Wrth gwrs, y tro hwn rydw i'n ei ddarllen yn Gymraeg, dim Saesneg. Ond hefyd... rydw i'n fwy trist.

Rydw i dal yn galaru fy mhlentyndod. Yn y gorffennol, roedd y llyfrau yn dihangfa fyr - gallwn i anghofio fy nhrafferthion fy hun, am amser byr, ac dychmygu y Baudelairiaid fel fy ffrindiau. Ond nawr, rydw i'n eu gweld, ac yn cofio popeth. Sut roedd popeth yn brifo, sut doedd neb yn gwrando, sut roeddwn i eisiau bywyd newydd hefyd.

Gwnaeth y llyfrau hwn fy newid. Ac hefyd... gwnes i, trwy dod yn oedolyn fy hun, newid fy safbwynt ar y llyfrau.

Sut dylwn i deimlo, tybed?