“It has not been an easy life for you. I hope you can find some solace in your rest now.”

“I’m not resting. I’m a prisoner.”

Паша не думаў, што яны хацелі яго *жывым*.

Так, тыя людзі - Эммалін і Рэд, або штосьці...? - не убылі яго, але яны таксама не злавілі яго невредымы. Зараз, ён толькі хацеў спаць. Або смерць. То, што прайшёў хутчей.

Таму што... ну, ён прывік к болью. Гэта не была праблема. Ну, не была *вялікая* праблема. Не, та была у тым, што ён нельга лячіць раны. І ён проста больш не прывік гэта павольны марш часы.

Здаецца, яны не вельмі ацценілі яго здароў’е.

— Эй...

Паша нічога не сказаў.

— як вы? Лепей, жадаю?

Ксавер часта паспрабаваў размаўляць з ім. Паша не ведаў чаму імэнна, але меў падазрэныя.

— так што... ну, хоць і чуть-чуть лепей, чым вчора! І... паўзавчора.

Глядзаючы на людзі, што ваявалі уніз, Павел заўважыў змена.

— Жадаю, - Ксавер пачаў, - што вам тут падабаецца. Я ведаю, што ваше жыццё да гэтага - цяжка, але цяпер... ну, хто ведае? Мабыць, вы знайдзеце спакой. ...вось.

— я ніколі не буду *спакойны* - Павел адказаў. Ксавер глядзеў на ягоныя рукі. — Ты ўжо ведаеш. Я тут як вязень.

— Не, вы непраўда! Вы можаце ісці куды хочаце-

— Я не пра тое. Бачыш яе? Яна хоча мне *забіць*. Зная яе, ну... ты ведаеш, ці не так?

Ксавер замаўчаў, а Павел ціха уздыхаў.

— не разумееш, тады. Шкада.