“Don’t expect me to save you.”

“I don’t expect to need saving.”

Студзень - гэта не вельмі добры месяц. Так, год пачынае! Але... мінулы год памыраў.

Ах, а яна была там, таксама.

Ўсё пачынаецца так: кастрычнік. Яна ды я. *Магія*.

— Прывітанне! - яна сказала. - Што ты робіш тут?

— Э? Я? Эм...

я глядзеў ўніз. — Нічога важнага. А ты?

— Я расследаваю забойству! - Яна усміхала.

— *Забойству*? - паўтарыў. - а ты так шчасліва выглядаеш...

— Ну, гэта проста мая праца. Каву хочаш?

Так дзіўна яна была! Я так і не ведаў, што забойца прайшла. Але у той самы час, яна была цікавая, а я хацеў ведаць далей.

Мы пайшлі да кавярні, крыху размаўляючы.

— Так што... забойства. - я сказаў.

— Так сапраўды! Мой памочнік зараз на месцы здарэння, але я хачу спытаць мясцовых, каб даведацца больш.

— Ага, я бачу. Ну, тады я не памагаю. Я з горада, сталіцы. Тут толькі на праце.

Яна папіла каву. — ого? А кім ты працюеш?

— фатограф... - смяяўся. — ну, я болей як даследаванчік, але хачу стаць фатограф. Можа у дальнейшым...

Гэта, кажуць, яе цікавы.

— даследаванчік? Што ты даследуе? Чаму?

— эх...

я апіряўся назад. — гэта не то, што я просто мушу сказаць незнайёмець.

— ну, мяне клічнуць Джі-хэй. Вось! Цяпер я не незнаёмець!

Я не ведаў, што сказаць. Яе упеўненасць патрясаў мяне - а, кажуць праўда... я хацеў рассказаць хтосцьі. Калі б мне уволялі... ну.

— эм, ну... ну я даследую магію. З спадарыня Хоуп? Ты разве не чула пра яе?

Удруг, яе твар цёмнеў. — так, яна сказала, я яе ведаю. Слухай, э... гэта магія...

яна маўчала за неколькіх секунд. Тады,

— Магія існуе, але Хоуп - не добрая жанчына. Там больш, чем ты ведаеш. Цябе лепш стаць фатограф.

І з гэтых слоў, яна паехала, кажучы толькі «дзякуй за каву». Я ніколі не даў яе мая імя.

Лістопад быў спакойны. Увесь час думаў пра яеныя словы, але праца была добра. Аднажды бачыў яе на телевізар, штосцьі пра запасныя забойцы. Яна не выглядзела шчаслівая.

А ў снежня, у мяне была праблема. Магія. Дзіўная маланка, іскры, і *я*. Я, з магію. Маі рукі задавалісь іншым, цяпер. Запасныя.

Я ведаў больш пра яе, як яна працавала детектыў. Як яна ненавідзела магію. Але зараз, я не ведаў куды вярнуць — яшче быў з Хоуп, але рэчы там аказалась страшныя. І па кантракт, трэбаваў ніхто нічога не казаць.

Чамусцьі, думаў што Джі-хэй магло бы дапамагаць мяне.

— хвілінку! - яе сказала, пасля я стукаў на яе дзверью. А вось і хвілінку назад яна адкрывала дзвер. — так?

— я... ў мяне праблема.

— у нас ўсіх. Заходзі, сядайце – мабыць мы можам чыныць гэта праблема?

— мабыць...

яе дом быў... ну... *асаблівы*. Той аранжавы цвет... проста *жудасна*. І не хачу гаварыць пра канапу.

— так? Што з цябе? - яна прасыла. - будзь хуткім, калі ласка. Не маю увесь дзень.

— а, вядома... эм...

— не, прабач, як цябе звуць?

— А! Мне звуць Ўэслы - ну, звычайна проста Ўес.

— хм! Рада пазнаёміцца, Ўес! Чаму ты здесь?

Кажуць, яна не забывае пра точку так лёгка.

— я... нядаўна зразумеў, як карыстацца магія.

— І...?

— Гэта *запасная*! Кожны дзень, больш і больш, я разумею што праца з Хоуп - не добра! Я не хачу стаць як- ну як яе *салдат*! Ніхто не хачу убіць, але, калі хтосцьі чуе пра гэта... я проста не ведаю што *рабіць*!

Маўчала яна, напэўна, думала.

— ну - кадучы павольна - Гэта магія - не належыць Хоуп. У пачатак я так думала, але зараз разумею, што гэта часць прыроды. Не усё запасная. ...Ах, дарэчы, што ты ўмееш рабіць з магіі? Або ты проста пайшоў тут без думку...?

— я... управляю агонь. *вялікы* агонь.

Яна, чамусцьі, выглядзела *расчараваная*.

— ну што, гэта ўсё? Людзі будуць любіць цябе на вогнішчы. Ісці дадому, Ўес, кідаць сваю працу. Стаць фатограф, калі яшче хочаш. Проста заставай вельмі, *вельмі* далёка ад Хоуп.

— я... я не ведаю, што сказаць.

— як как ‹дзякуй›? Так - яна ўстала - уходзі. Ў мяне шмат праца чакае.

І, ну, вось быў гэта. Я думаў. У студзень, мы сустракалісь апошні раз.

— Джі-хэй! - я крычаў, бегучы за яе. — эй, Джі-хэй!

Яна павярнула, а я спыняўся, цяжка дыхаў. — ты... пачакай... дай мне яшче хвіліну...

— Э? Ўеслы?

— Так... гэта... я...

— Ты ня часто бяжыш, ці не так...?

— Не...

— Што ты рабіш тут? Разве я не сказала, застацца далёка ад Хоуп?

— жыву тут. Ой, не важна! Я ведаю, што ты будзеш рабіць. Не ж хочаш паможа?

— Не. Магу сама.

— сур’ёзна?! Ён- яна- ты паміраеш!

— ...Я... гатова для гэта.

— што, сапраўды? Ну, не спадзявай, каб я спасіць цябе!

Джі-хэй ўсміхнула, смяяўся нямнога. — Ўес... я не думаю, што мне трэба помошч. Ты чакай, акэй? Я перамагчаю.

— Але...

— Да пабачэння, Ўес. Удачы з жыццё!

Нічога не магчыў казаць. Гэта быў як я не умеў хадзіць. Я стаяў там, глядзучы як яна працягвала гуляць.

Час ад часу пам’ятаю яе. Тая дзіўная жанчына. Здіўляюсь: а што, калі прайшёў інакше? Калі яна жыла? Мабыць, той же самы. Ніколі не буду ведаць.