[Ад май, думаю. Не адредагавана.]

Прывітанне! Я не ведаю, што тут напісаць. Так што, я пішу слоў бяз значенне. Так как пясок. Чаму пясок? Я не ведаю! Проста таму што гэта пясок. Перестаньте пытаць пытанные. Дзякуй.

Прывітанне! Так, цяпер мы на другы радок... як ты думаеш, больш цікавы? Ці, можа, меньш? Правыльны адказ... ну, правыльны адказ не існуе.

А, тут нет нікакіх прыветствуе... заметілі ты? Гэта вельмі бачно. Яшче не ведаю я, пра што пішу.

Мы чакаем у яе улюбымы кафе. Мы не чакаем яе, але гэта там, дзе раней мы часто чакалі яе. Вось і цяпер, мы чакаем адзін наш сябар. Тот сябар не будзе хутка.

...жадаю хутчей. Тут так ціхы, як даже мыш будзе слышно. Я не хачу гаворыць. Мы ні слову не казалі, яшче.

Калі я глядзу на Міра, яна, магчыма, плакае. Дзіўна, калі думаю над гэтым. Дзіўна, таму што я ніколі не плакаў, нават калі мы атрымалі навіней. Обычно гэта здарыцца, рано або пазней, але... ну.

-- Эй...

Міра каже, нечаканны. Я аддаю погляд на ёй твар.

-- Ты думаеш, што мы сапраўде можам быць разам?

...Адкуль гэта прышла?

-- ...Ты не хочаш? я наконцы адкажу.

-- Ну не ведаю. Слухай, проста... Давай абсуждаем пазней. Пака там, бачыш яго?

Паша ды сапраўды там. На яго ровар. Чакай, што? Чаму ён-? Таксама калі ідзе дожджь? Ён думаў пра гэтам нават за секундочку?!

-- Прывітанне Міра, Міша!

Ён улыбнуе. Так і заўсёды...

-- Эй Пака.

-- Здароў. Ты разве не хацеў, каб адзін з нас табе веў сюда? Я пытаю. Ён мігае.

-- Але вы ужо былі тут, ён каже. -- Гэта была лечге.

Міра уздыхнуе. -- Так як заўсёды, ты... Ну што, хадзем унутры? Наружу холад і дожджь, а у мяне дастаткова гэты холад, і дожджь.

-- Мне таксама! Каже Паша. -- Давай уже, Міша!

~КАНЕЦ~