Tá a lán eolais agam faoin gcúrsa sin. Bhog mé go cathair mhór níos mó ná deich mbliana ó sin. Mar thoradh ar sin, stop mé ag tiomáint. Níl bhraithim uaim a bheith ag tiomáint ar bith. Chun an fhirinne a rá, níl mé cinnte go bhfuil mé ábalta a thiomáint anois mar déanaim é sin chomh annamh.
Tá go leor buntáistí atá i gceist le hiompar poiblí. Tá sé níos saoire, ar a laghad i mo chas féin. Dá rachainn go dtí mo phost agus abhaile gach chosnódh sé $2 gach lá ar pheitreal, dá réir Google. Agus bheadh orm $20 a íoc gach lá chun spás páirceála a fháil, gan trácht ar an bpraghas carr a cheannach nó cíos agus an praghas cothabháil. (Níl aon páirceáil saor in aisce sa cheantar m’oifig.) Íocfainn $22 gach lá chun dul ag obair. Íocaim $5.5 gach lá chun an traein faoin talamh a úsáid. (Nó $127 sa mhí ar thurais gan teorainn.)
Anuas ar sin, tá sé níos fearr ar an timpeallacht chun iompar poiblí a dhéanamh mar tá sé ag úsáid níos lú breosla. Braitheann sé ar an áit, ach tá sé chomh tapa mar ag dul le carr chomh maith leis. Agus is maith liom ag úsáid mo chuid ama saor ar an traein chun leabhar a léamh.
Cé go bhfuil a lán buntáistí atá i gceist le hiompar poiblí, tá cúpla gné deacra freisin. Tá tú in aisce le go leor daoine eile. Is féidir a bheith deacair déileáil leis sin go hairithe anois leis an bpaindéim. Éagsúil le tiomáint má bhíonn moill ann, ní féidir leat bealach eile a tógáil. Ach é sin ráite, b'fhearr liom ag suí ar an traein i rith an mhoill, ag léamh agus neamhshuim a dhéanamh de na daoine craiceailte tharam.
