Na het lezen van het boek voor de derde meertalige boekenclub heb ik gedaan wat ik vaak van mijn leerlingen Duits verlang: Een creatieve tekst schrijven, gebaseerd op en geïnspireerd door het gelezen literaire werk, met een verklarende inleiding.

[Spoiler alert: The end of "Silk" by Alessandro Baricco]

Redenering:

In de roman “Zijde”, geschreven door de Italiaanse auteur Alessando Baricco, en in 1996 gepubliceerd, gaat het om het leven van de Franse zijderupseneierenhandelaar Hervé Joncour. Het boek beschrijft zijn tochten naar Japan om rupseneieren te kopen en zijn leven met zijn vrouw Hélène in Lavilledieu in de tweede helft van de negentiende eeuw. Na zijn laatste zakenreis ontvangt Hervé Joncour een brief uit Japan, die van een vrouw lijkt te komen, die hij daar ontmoet heeft. De brief beschrijft in pornografische details een romantische nacht en sluit met het verzoek, ooit weer naar Japan terug te komen. Jaren later, na het overlijden van Hélène, ontdekt Hervé, dat die brief door háár was geschreven en later in het Japans overgeschreven was.

Mijn creatieve tekst is een brief, die Hervé aan zijn overleden vrouw schrijft, nadat hij de waarheid een paar maanden kent, en een aantal briefjes die hij heeft geschreven tijdens deze laatste maanden. Ik wil het innerlijke proces, dat Hervé mogelijk heeft doorgemaakt, schetsen en proberen zo te schrijven zoals ik me voorstel dat hij zichzelf zou hebben uitgedrukt. Ik beschouw Hervé als een man die niet gewend is gevoelens te uiten en daarom gebruik ik vaak korte zinnen en een onhandige uitdrukkingswijze, vooral in de briefjes die hij schrijft wanneer hij wanhopig, verward of woedend is. Ik denk dat hij het gekrabbel op de papiertjes heel spontaan en ongepland heeft geschreven. Daarom hebben ze, in tegenstelling tot de twee delen van de echte brief, noch aanspreektitel noch datum.

Creatieve tekst:

Lavilledieu, (zaterdag) 19 september 1874

Geliefde Hélène,

Ik ben rustig nu. In vrede… Niet met je dood, dat zal ik nooit volledig zijn, maar met de brief. Ja, die brief. Ik weet, dat jij hem hebt geschreven. Nu ben ik rustig. Maar dat ben ik niet altijd geweest gedurende de tijd sinds ik de waarheid leerde kennen. En ook nu voel ik, dat ik nog iets moet doen om alles los te laten wat me in de afgelopen weken zo erg geplaagd en in de war gemaakt heeft. Ik moet het aan jou teruggeven. Zoals jij me deze brief hebt laten toekomen, zo moet ik je nu het gehele gekras geven dat ik in slapeloze nachten op papier gezet heb omdat ik het niet in je gelaat kon schreeuwen. Ik zal niet in het net schrijven, wat ik daar gekrabbeld heb, ik wil het niet nog een keer schrijven, want ik voel het niet langer zo, ik zal die papiertjes gewoon hier opplakken, ze moeten mijn huis uit, ze moeten weg van mij, maar niet in de stookplaats, niet in kleine stukjes, niet naar de zee, maar naar jou. Naar je graf, daar tussen de bloemen en de grafsteen mogen ze rotten tot ze in de andere wereld met je verenigd zijn.

Naast je begraafplaats, (zondag) 20 september 1874

Geliefde Hélène,

Ja, ik ben rustig nu. En ik wil je bedanken. De brief was nodig. Je hebt het goed gezien: Ik was hier, maar mijn gedachten waren in Japan. Je moet ze daar weghalen, en sinds je dat gedaan hebt, konden wij deze mooie laatste jaren met elkaar doorbrengen. Ze waren niet vol passie, maar ze waren vol stille liefde. En daarvoor dank ik je. Zoals ik die brief moest hebben, moet jij nu deze papiertjes hebben, maar weet dat ik van je houd.

Hervé